مصیبتی است...

در خیابان قدم می زدم و با تلفنم حرف.همان اول صحبت کردن متوجه شدم پسرهای پشت سرم دارند ادایم را در می آورند!دوست داشتم تلفنم را افقی در تک تک حلق هایشان فرو می کردم اما سریع قطع کردم و از آنجا دور شدم.شاید ب خاطر همان فرمول های توصیه شده،ک پسر هرچه گفت و هرچه کرد باید کم محلش نمود.اینکه دوستان و اطرافیانم ادایم را در می آورند برای شوخی ک بعضا رنگ و بوی استهزاء هم دارد،مشکلی نیست ولی یک پسر...

یکسری جاها از حرف زدنم پشیمان می شوم،یکی اینجا،یکی هم وقتی با یک آقا حرف می زنم و رفتارهای دور از حیایش و کارهایی ک چندش آدم را بر می انگیزد ک اغلب بعد این مورد نیم ساعتی گریه می کنم! 

و نه ب این افراد نه ب برخی آقایان مذهبی ک خدا می داند چندبار حین صحبت کردن با بنده سکته می کنند!

اینکه در نهایت ناز حرف بزنی مسلما دست خودت نیست ولی اینکه دیگران استهزاء نکنند یقینا دست خودشان است..